Profesyonel düzeyde sağ bek

Halı sahada oynayan herkesin başına gelmiştir. Geride oynuyorsunuzdur, nadiren ileri çıkıyorsunuzdur, bu çıkışlarınızdan bir tanesinde bomboş vaziyetteyken takımın esas oğlanı, Hasan Şaş’ın halı saha versiyonu size bomboşken pas atmak yerine çalımı deniyordur ve topu kaybediyordur. Savunmada yerinizi kaybetmişsinizdir, rakip hızlı çıkmaktadır ve hem taktiksel hem de görevsel açıdan geriye koşmanız gerekmektedir. Ancak esas oğlana tepki amacıyla elinizi şöyle bir savurur, “hep ben mi koşacağım arkadaş” diyerek pozisyonu ağır ağır adımlarla geriye dönerken takip etmişsinizdir. Büyük bir kızgınlıkla… Bugüne kadar halı sahalarda sıkça görülen bu sahneye profesyonel düzeyde rastlamamıştım. Ümit Milli’lerin Belarus deplasmanında maçın 80’li dakikalarına henüz girilmişti. Durum 2-0 mağlup, ilk maçı 1-0 kazanmışız. Tek gol şampiyonaya katılmak demek. Sözü uzatmadan, Aydın Yılmaz topla kaleye paralel bir driplinge başlıyor. İlk oyuncuyu geçiyor. Derken sağda Orhan Şam, inle cinle takılıyor. Bomboş pozisyonda düzgün ortayı açsa tehlike büyük. Ancak Aydın bir çalıma daha girişiyor. Topu kaptırıyor, gerisi yukarıdaki yaşanmışlığın bir kopyası. Orhan da elini sallayarak geriye koşmuyor, kendi kendine pozisyonun öfkesini yaşıyor. Profesyonel bir futbolcunun buna hakkı var mı? Henüz önünde 15 dakika kadar bir vakit varken bu neyin umursamazlığıdır. Aydın’ın pas atmayarak, çalıma girmesini eleştirmek yazının konusu değil. Onun egoizmi daha farklı bir tartışma konusu. Ancak ben Milli Takımlar düzeyine erişmiş bir oyuncunun nasıl böyle bir tavır takındığını merak ediyorum. Ve bir daha ki Hacettepe ya da Orhan Şamlı bir Ümit Milli maçını seyretmek istiyorum. Erken hükmetmemek adına yazının devamını o maçın ardından getireceğim. Ayrıca maç hakkında hiç konuşmuyorum. İlk maçta o kadar gol kaçar, fırsatlar lakaytça harcanırsa böylesine skorlarda da dövünmenin anlamı yok.